Do wyjazdu został mi jeszcze miesiąc, a już coraz bardziej czuję się zmęczona tą pracą choć bywają chwile że opłaca się ponieść ten trud zwłaszcza kiedy widzę , że starsza pani cieszy się na mój widok kiedy się obudzi. Wczoraj wyjechała koleżanka do Polski trochę mi jest smutno gdyż zawsze codziennie marudziłyśmy sobie nawzajem przez telefon. Wiem ,że ona się cieszy gdyż w domu czeka na nią dziecko oraz mama a na mnie to nikt nie czeka... Jedyną pociechą jest to że mam dużo znajomych którzy już zaprosili mnie do siebie żeby się podzielić się ze mną co się wydarzyło pod moją nieobecność. Bardzo mnie smuci iż mój sąsiad nie żyje. Do ostatniej chwili miałam nadzieję że wyjdzie ze szpitala i znowu będę chodziła na łąkę żeby się uczyć jeździć konno. Dzięki nie mu i Harriet polubiłam pracę przy koniach choć lekka nie jest zwłaszcza jak trzeba poganiać konia. Największą frajdę sprawiał mi fakt że gdy trzeba było założyć wędzidło to mnie wołał gdyż twierdził, że Heinz mnie się słucha. Będzie mi jego brakowało gdyż był dobrym człowiekiem i dobrze wychował swoje dzieci. Jak tylko będę w Polsce to kontaktuję się z Harriet i pójdę zobaczyć nowo narodzonego konika. W czerwcu wyjeżdżam pierwszy raz w życiu nad morze. Odwiedziłam już polskie góry i niemieckie a teraz zobaczę słynny Sopot. Z Wikipedii dowiedziałam się że jest wielkości mojego miasta powiatowego.
Tutaj w Lenggries jest pięknie zwłaszcza teraz kiedy całe łąki są pokryte kaczeńcami i ostróżkami leśnymi ilekroć przechodzę to nie mogę wyjść z podziwu. W pobliskim parku, w polodowcowym jeziorze pływają już małe kaczuszki wraz matką , przepiękny widok wielu spacerowiczów przystaje i obserwuje poczynania kaczątek a idąc wyżej pod górę można zauważyć na drzewach wiewiórki. Obserwując mieszkańców coraz częściej tęsknię za swym ogródkiem gdzie miałam już całą grządkę tulipanów i narcyzów. Moim zwyczajem było to iż kładłam na trawniku i z nimi rozmawiałam. Być może to i głupie ale za to pięknie rosły
 |
| Freya93 |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz