Z za chmur ciemności

ludzkiej złośliwości

Powoli niepewnie pełne bólu

wychodzi na świat serce

pełne jasności

Stawia niepewnie chwiejnie kroki

obawiając się żeby w kawałki nie rozsypać

później w nocy z rozpaczy nie chlipać

z obawy żeby nikt nie je nie zdeptał

 nie poniewierał

powoli nieśmiało stawia pierwsze kroki

Jaśniejąc coraz bardziej z każdym krokiem

coraz silniejsze z ludzkim rokiem

bo dla niego nie ma czasu

żadnych ograniczeń

żeby szukać na tym świecie swego szczęścia

 żeby być w jego objęciach

więc wędruję po tym świecie

po jego obłokach

żeby po wielu trudach

zajaśnieć jak gwiazda w chmurach.

                                                                                                                                                                                                                                                   Freya93